วันแห่งความทรงจำแห่งชาติ-ความเจ็บปวดทางประวัติศาสตร์เคลื่อนไปข้างหน้า

ในปีที่หนาวเหน็บ ในวันบำเพ็ญสาธารณะแห่งชาติ ในนามของประเทศ จงระลึกถึงผู้ตายและหวงแหนความทรงจำของวิญญาณผู้กล้าหาญเมืองโบราณของหนานจิงที่ลัดเลาะไปตามความผันผวนของประวัติศาสตร์ ได้ประสบกับพิธีกรรมที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ในเช้าวันที่ 13 พรรคและผู้นำของรัฐได้เข้าร่วมพิธีรำลึกแห่งชาติที่จัดขึ้นที่หอรำลึกผู้ประสบภัยจากการสังหารหมู่ที่หนานจิงโดยผู้บุกรุกชาวญี่ปุ่น

นี่ไม่ใช่การหมักหมมความรู้สึกชาติ หรือเสียงบ่นถึงความคับข้องใจทางประวัติศาสตร์ แต่เป็นน้ำหนักของกฎหมาย ศักดิ์ศรีของการเสียสละและการทหาร และการนำเสนอประเด็นสำคัญของประเทศ

หากความทรงจำนั้นเป็นเพราะความทรงจำที่มิอาจลืมได้ การเสียสละของส่วนรวมย่อมมาจากความเจ็บปวดที่มิอาจลบเลือนได้ประวัติศาสตร์ย้อนไปเมื่อ 13 ธันวาคม 77 ปีที่แล้วตั้งแต่วันที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2480 ถึงมกราคม พ.ศ. 2481 กองทหารญี่ปุ่นบุกเข้าไปในเมืองหนานจิงและดำเนินการสังหารหมู่เพื่อนร่วมชาติที่ไม่มีอาวุธอย่างน่าสลดใจเป็นเวลาหกสัปดาห์ความโหดร้ายของความโหดร้ายและความเศร้าโศกของภัยพิบัติ เช่นเดียวกับในศาลทหารระหว่างประเทศฟาร์อีสท์ เมื่อผู้พิพากษาขอให้ศาสตราจารย์เบดส์ประวัติศาสตร์อเมริกันประเมินจำนวนการสังหารหมู่ เขากล่าวด้วยความกังวลใจว่า “การสังหารหมู่ที่หนานจิงเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ดังกล่าว ช่วงกว้างไม่มีใครสามารถอธิบายได้อย่างสมบูรณ์”

การสังหารหมู่ที่หนานจิงไม่ใช่หายนะสำหรับเมือง แต่เป็นภัยพิบัติสำหรับประเทศชาติเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือนในประวัติศาสตร์ชาติจีนไม่มีฉากประวัติศาสตร์ใดที่มองข้ามได้ และไม่มีวาทศิลป์อื่นใดที่สามารถเอนเอียงได้จากมุมมองนี้ การเปลี่ยนความเศร้าโศกของครอบครัวและความโศกเศร้าในเมืองให้เป็นความเศร้าโศกของชาติเป็นความทรงจำที่ลึกซึ้งถึงภัยพิบัติที่ลึกซึ้ง การปกป้องศักดิ์ศรีของชาติอย่างเด็ดเดี่ยว และการแสดงออกถึงความสงบสุขของมนุษย์ท่วงท่าการเล่าเรื่องระดับชาติเช่นนี้ไม่เพียงแต่เป็นมรดกและการตัดสินของประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงการแสดงออกและความแน่วแน่ของความเป็นจริงด้วย

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพียงประเทศที่ใช้จุดปวดทางประวัติศาสตร์ของประเทศเพื่อถ่ายทอดการตื่นขึ้นของความทรงจำของชาติและแสดงท่าทางของตนต่อระเบียบสากลเฉกเช่นอนุสรณ์สถานเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีกว่า การเสียสละของสาธารณะก็มีไว้เพื่อก้าวไปข้างหน้าท่ามกลางความเจ็บปวดของประวัติศาสตร์ใครก็ตามที่ลืมประวัติศาสตร์จะป่วยในจิตวิญญาณสำหรับคนที่จิตวิญญาณป่วยเพราะลืมประวัติศาสตร์ เป็นการยากที่จะสำรวจเส้นทางของการเติบโตในการวิวัฒนาการเชิงเส้นของประวัติศาสตร์นี้เป็นจริงสำหรับประเทศการแบกรับความเจ็บปวดไว้ในความทรงจำทางประวัติศาสตร์ไม่ใช่เพื่อกระตุ้นและปลูกฝังความเกลียดชัง แต่เป็นการก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคงในความเกรงกลัวของประวัติศาสตร์ ไปสู่เป้าหมายเชิงบวก

ความเจ็บปวดของประวัติศาสตร์เป็นรูปธรรมและเป็นจริง เพียงเพราะคนที่แบกรับความเจ็บปวดนั้นคือบุคคลที่เป็นรูปธรรมและเป็นปัจเจกจริงในเรื่องนี้ บุคคลที่ก้าวไปข้างหน้าในความเจ็บปวดของประวัติศาสตร์คือพลเมืองทุกคนของประเทศและนี่คือการแสดงออกทางอารมณ์ที่วันที่ระลึกแห่งชาติจะหลั่งไหลออกมาการสังเวยเครื่องดื่มในรูปแบบของวันที่ระลึกแห่งชาติแสดงให้เห็นว่าประเทศที่เป็นนามธรรมได้รับการพิสูจน์แล้วและเจตจำนง ความเชื่อและอารมณ์ของประเทศผสมผสานกับความรู้สึกของมนุษย์ทั่วไปสิ่งนี้ยังเตือนเราแต่ละคนว่าเราสามารถอยู่เหนือบุคคล ครอบครัว และแวดวงเล็กๆ ได้ เช่นเดียวกับอารมณ์ของเลือด วงสังคม และพื้นที่ชนบทเราเป็นทั้งมวล เราอยู่ในความเศร้าโศกร่วมกัน และเป็นความรับผิดชอบและภาระหน้าที่ร่วมกันของเราในการหลีกเลี่ยงไม่ให้โศกนาฏกรรมในอดีตเกิดขึ้นอีก

ไม่มีใครอยู่นอกประวัติศาสตร์ได้ ไม่มีใครสามารถอยู่เหนือประวัติศาสตร์ได้ และไม่มีใครสามารถแยกออกจาก "เรา" ได้บุคคลนี้สามารถเป็นนักขุดประวัติศาสตร์ที่คอยเพิ่มชื่อให้กับกำแพงร่ำไห้ของพลเรือนหรือคนกวาดที่ปัดฝุ่นของอนุสาวรีย์ออกไปบุคคลนี้สามารถเป็นผู้เรียกเพื่อนำวันที่ระลึกแห่งชาติมาสู่วิสัยทัศน์ของประเทศหรืออาจเป็นผู้สัญจรไปมาอย่างเงียบ ๆ ในวันที่ระลึกแห่งชาติบุคคลนี้สามารถเป็นพนักงานกฎหมายที่ปกป้องสิทธิมนุษยชนของผู้หญิงสบาย ๆ หรืออาสาสมัครที่เล่าประวัติศาสตร์ในหอรำลึกทุกคนที่กลั่นกรองและเป็นแรงบันดาลใจให้จิตวิญญาณของชาติมาโดยตลอด ปลูกฝังและเร่งรัดอารมณ์ของพลเมืองในความเจ็บปวดของประวัติศาสตร์ เป็นผู้มีส่วนสนับสนุนอย่างแข็งขันในการก้าวหน้าของประเทศและตระหนักถึงความเจริญรุ่งเรืองของชาติและเป็นประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์และความเข้าใจอันมีค่าควรแก่การชื่นชม .